هم سایه شما، به نصیحت شما احتیاج دارد.

فرض کنید یک تکه زمین در بهترین نقطه حاصلخیز و خوش آب و هوای کشور را به ما داده‌اند. برای هرگونه استفاده شخصی و کشاورزی از آن هم آزاد هستیم.

احتمالا اولین کاری که می کنیم ساختن حصار و پرچین است. روزهایی را صرف جمع کردن چوب‌های مناسب این کار از جنگل‌های اطراف زمین‌مان می کنیم؛ تا جایی که دیگر اطراف زمین با چوبها محصور شود و خیال‌مان راحت که زمین امن شده است. حالا زمین آماده کشت است.

اما فرض کنید عده ای هنوز به دنبال جمع کردن چوب هستند و هنوز حصار می سازند و حصار می سازند... صبح‌ها تا ظهر به جنگل می‌روند برای جمع آوری چوب و عصر به بعد تا تاریکی شب مشغول به فرو کردن چوب‌ها در زمین می‌شوند و تناب پیچی دور آن‌ها و یک نفس عمیق که یعنی کار امروز تمام شد و هیچ برنامه ای برای کشت ندارند!

اگر ما در همسایگی این فرد بودیم، احتمالا سرزنشش می کردیم و یا حتی تصمیم می گرفتیم حداقل یک گفتگوی دوستانه با او ترتیب دهیم تا حداقل نزدیک‌ترین مغازه بذر و نشا فروشی را به او معرفی کنیم...

ولی این روزها خود ما یا افراد اطراف ما مشغول حصار کشیدن اطراف افکار و کارها و رابطه ها و صحبت‌ها و... خود هستیم و فقط حصار می کشیم و حصار می‌کشیم از صبح تا شب، شب هم کابوس همان‌ها را می‌بینیم. اما این‌روزها کم‌تر کسی متوجه این تنیدگی های فکری و روحی اطرافیان‌ش می شود و کمتر وقتی گذاشته می شود تا یک راه حل دوستانه و درست برای این جنس مشکلاتی که در ظاهر مشکلی هم نیستند پیدا شود..