زیتونِ من

شبیه آدم هایی شده ام که خانه شان توی زلزله ویران شده و آوار را زیر و رو می کنند تا خاطرات شان را پیدا کنند و دوباره خودشان را به آنها سنجاق...

تا صفحه دهم سرچ گوگل جلو می روم، لینک ها را یکی یکی نگاه می کنم، بلکه خبری از متن ها و عکس های قدیمی م پیدا کنم. انگار که سیل آمده و همه آن ها را با خودش برده...

تازگی ها متوجه شدم که یا به خیلی چیزها دل نمی بندم و راحت از کنارشان می گذرم یا وقتی دل بستم، تار و پود خاطراتم را گره می زنم به چیزهایی که دوست دارم و بعد جرات جدا شدن ندارم. درست مثل زیتون!

*باید این جا به روز شود، زیتون شود!